6 Ağustos 2008 Çarşamba

Dünlük..

Dündü evet..
Bir otobüste idim. Tek başıma koltuğa keyifle kurulmuş. Sevdiklerimi ardımda bırakmış olmanın biraz hüznü, biraz burukluk, biraz biraz işte:)
Arka koltukta bir aile.
Küçük kızın miğdesi bulanıyor. Çıkarıyor da..
Yoo sakinim, miğdem de bulanmıyor üstelik :)
Ama küçük kız perişan, inliyor resmen. Annesinin sesini duyuyorum, sinirleri gergin hissediyorum. Aslında bağırmıyor, kızmıyor. "bana bir daha gezmeye gidelim anne deme, hiçbir yer yok sana.."
Dönüp bağırasım var, bastırıyorum.
Kendi isteği ile mi yaşıyor ki bunları?
Tam annesinin şefkatini beklerken, kelimelerle cezalandırmak.
Mola yerinde kötü kötü bakıyorum..
Rahatladım mı ?
Yokkk.
Onun için yazdım :)
vv.

5 yorum:

ilham perisi dedi ki...

Off off daha bu anne sakinmiş.Daha beter tepki verenler var.Otobüste sokata beynine beynine vuranlar .Yani annemi yoksa bir yabancımı bilinmez.:(((

MyMoon dedi ki...

Gecenlerde basıma geldi benimde 2 yaslarında bir kız cocuğu durağın camekanına dudaklarını degdiriyordu annesi bi kaç kez ikaz etti pistir o camları herkes elliyor falan dedi çocuk hiç tınlamadı en sonunda 2 yaslarındaki çocuğun ağzına bi tokat şaplattı ki annesi sormayın gitsin.Bu tarz seyler dayakla olucak seyler değil ki 2 yasındaki bir cocuğun o aklı erer mi hiç pisliğin mikrobun nerede olup olmadığına.Çok üzülmüştüm bende :((

siminya dedi ki...

sevgi ve şefkati bize öğretmediler bizde öğrendiğimizi gelecek nesillere aktarıyoruz.Malesef bu gidiş düzelmez çünki tv lerde adam akıllı sevmeyi şefkati, dayanışmayı öğreten bir proğram yok, vur, kır, sat, öldür

pigmelerle.dans.eden dedi ki...

bir de dustugu icin aglayan cocuklarini dovenler var... Allah korusun!

Iyi dileklerin icin tesekkur etmek icin ugradim.

Sevgiler,
Meltem

MyBiber dedi ki...

Benim de 8 yaşındaki oğlumun araç tutması var ve ben bunu bildiğim için zaten bir anne olarak gerekli önlemlerimi alıp da çıkıyorum yola. Islak mendiller, nane şekerleri, kolonya vs. Ve ben de çocukken aynı problemi yaşadığım için oğlumun o anki ruh halini, üzüntüsünü ve çektiği sıkıntıyı çok iyi biliyor ve anlıyorum. Annelik esas böyle zamanlarda şefkat ve sevgi göstermeyi gerektiriyor. Fakat örnekteki anneler o an için çocuklarının dünyasında değil kendi dünyalarında oluyorlar. Etraftan birileri bakıyor mu, rezil mi olduk, insanlar ne düşünüyorlar... gibi. Halbuki çocuğumuzdan ve onun o anki ruh sağlığından daha önemli hiçbir şey ve hiç kimse olamaz böyle zamanlarda. Sevgilerimle...